«Νάξος μία αιωνιότητα....» , με αυτή τη φράση ο Γάλλος περιηγητής του 19ου αι., έδωσε τις εντυπώσεις του για το μεγαλύτερο και ευφορότερο νησί των Κυκλάδων.
Η κεντρική θέση που κατέχει στο νησιωτικό της σύμπλεγμα, την έκανε να βρίσκεται και στο επίκεντρο της ιστορίας και του πολιτισμού, με πέντε χιλιάδες χρόνια συνεχούς κατοίκησης.
Μύθοι και θρύλοι συνδέουν τη Νάξο με το βασιλιά της Αθήνας Θησέα όταν εκείνος την εγκατέλειψε για να βρει καταφύγιο στην αγκαλιά του Διόνυσου στη νησίδα Παλάτια και να αποτελέσουν έτσι, ένα ζευγάρι που θα λατρέψουν οι Νάξιοι των ιστορικών χρόνων, όπως μας μαρτυρούν αρχαίες επιγραφές και νομίσματα.
Τα δύο αρχαιολογικά μουσεία του νησιού (Χώρας, Απεράθου), αλλά και τα μεγαλύτερα μουσεία του κόσμου, κοσμούν μαζί με άλλα αντικείμενα τέχνης, τα εξαιρετικής ομορφιάς κυκλαδικά ειδώλια, δείγματα ενός πολιτισμού που άκμασε στο νησί κατά την 4η και 3η χιλιετία π.Χ.
Ξαπλωμένοι αιώνες τώρα, βρίσκονται στον τόπο κατασκευής τους, τα αρχαία λατομεία, οι γιγάντιοι Κούροι των Μελάνων και του Απόλλωνα, για να θυμίζουν μαζί με τους ναούς της Δήμητρας στο Σαγκρί, το ναό του Διονύσου στα Ύρια (Λιβάδι) και το μνειμειώδη ναό του Απόλλωνα στο λιμάνι της Χώρας, τον πλούτο και τη δύναμη του νησιού κατά τους αρχαικούς και κλασσικούς χρόνους.
Το θρησκευτικό συναίσθημα των κατοίκων της θα αποτυπωθεί από τους Βυζαντινούς ακόμα χρόνους στις εκατοντάδες μικρές και μεγάλες εκκλησίες και μοναστήρια, με τοιχογραφίες που χρονολογούνται από τον 6ο αι. μ.Χ. και βρίσκονται διάσπαρτες σε όλο το νησί, ιδιαίτερα στο λεκανοπέδιο της Τραγαίας. Κατάφυτο από ελαιόδεντρα, δίκαια φέρει τον τίτλο «Μιστράς του Αιγαίου».
Η περίοδος όμως που σφράγισε ανεξίτηλα το νησί, είναι εκείνη της Ενετοκρατίας.
Ο επισκέπτης του μασαιωνικού Κάστρου της Χώρας, αφήνει τον εαυτό του να οδηγηθεί σε άλλες εποχές, περπατώντας ανάμεσα στα σπίτια και πύργους δουκών, προξενεία ευρωπαικών βασιλείων, καθολικές εκκλησίες και μοναστήρια, Γαλλικά σχολεία και στενά δρομάκια, σε ένα απ΄τα λίγα Κάστρα στη χώρα μας που κατοικείται έως σήμερα.
Η Νάξος όμως, πέρα από τα ανθρώπινα δημιουργήματα, είναι ένα νησί ιδιαίτερα προικισμένο από τη φύση. Απέραντες χρυσαφένιες αμμουδιές και γαλαζοπράσινα νερά στο νότιο τμήμα της εναλλασσονται με γραφικούς ερημικούς όρμους στο βόρειο. Μεγάλοι ελαιώνες και κάμποι με εσπεριδοειδή και λαχανικά στην ενδοχώρα, κέδροι του Λιβάνου και κρίνοι της άμμου στις παραλιακές περιοχές, βουκαμβίλιες και λουλο΄θδια στην πόλη, δίνουν το χρώμα του νησιού. Εδώ βρίσκονται υδροβιότοποι και το ψηλότερο βουνό των Κυκλάδων (Ζας 104μ.) με πλούσια χλωρίδα και ορνιθοπανίδα.
Δύο πέτρες χαράσσουν το τοπίο της Νάξου. Το μοναδικό λευκό μάρμαρο, πρώτη ύλη για τα περισσότερα μνημεία της Δήλου και πολλά αφιερώματα στην Ακρόπολη και τους Δελφούς, και η σμύριδα, βιομηχανικό ορυκτό που για δεκαετίες αποτέλεσε οικονομική δύναμη και εγγύηση του ελληνικού κράτους για τη σύναψη δανείων.
Σκαρφαλωμένα σε κάποια πλαγιά ή κοιλάδα είναι τα περισσότερα από τα περίπου 30 χωριά και οικισμοί του νησιού, χτισμένα με την παραδοσιακή αρχιτεκτονική των Κυκλάδων και διασώζοντας ένα γνήσιο λαικό πολιτισμό με τις εκδηλώσεις και τα πανηγύρια που γίνονται κάθε καλοκαίρι.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου